ไมเกรน (โรคปวดหัวข้างเดียว ลมตะกัง ก็เรียก) พบได้ประมาณร้อยละ 10-15 ของประชากรทั่วไป พบได้ในคนทุกวัย แต่พบมากในช่วงอายุ 10-30 ปี พบในผู้หญิงมากกว่าผู้ชายประมาณ 3.5 เท่า
โรคนี้มักเป็น ๆ หาย ๆ เรื้อรังเป็นแรมปี เริ่มเป็นครั้งแรกตอนย่างเข้าวัยรุ่น หรือระยะหนุ่มสาว โดยเฉพาะผู้ป่วยหญิงมักเป็นโรคนี้ตอนเริ่มมีประจำเดือน บางรายเริ่มเป็นโรคนี้ตั้งแต่เด็ก ซึ่งมักมีอาการปวดท้อง เมารถเมาเรือด้วย มีน้อยรายที่จะมีอาการเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 40 ปีขึ้นไป แต่ผู้หญิงที่เคยเป็นไมเกรนมาก่อนเมื่อถึงวัยใกล้หมดประจำเดือน (40-50 ปี) อาจมีอาการปวดศีรษะบ่อยขึ้น บางรายอาจทุเลาหรือหายไปเองเมื่ออายุมากกว่า 50-60 ปีขึ้นไป แต่บางรายอาจเป็นตลอดชีวิต
ไมเกรนจัดว่าเป็นโรคที่ไม่มีอันตรายร้ายแรง แต่สร้างความรำคาญน่าทรมาน และทำให้เสียการเสียงาน
โรคนี้เกิดได้กับคนทุกระดับ ไม่เกี่ยวกับฐานะทางสังคมหรือระดับสติปัญญา แต่ผู้ป่วยที่มีฐานะดีหรือมีการศึกษาดีมักจะปรึกษาแพทย์บ่อยกว่า ผู้ที่เป็นโรคนี้อยู่เป็นประจำ มักเป็นคนประเภทเจ้าระเบียบ จู้จี้จุกจิก
โรคนี้ชาวบ้านเรียกว่า ลมตะกัง
สาเหตุ
โรคนี้สามารถถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ (พบว่าประมาณ 2 ใน 3 ของผู้ป่วยไมเกรน มีประวัติว่ามีพ่อแม่พี่น้องเป็นโรคนี้ด้วย) และมักมีสาเหตุกระตุ้นให้เกิดอาการกำเริบในแต่ละครั้ง
ส่วนกลไกการเกิดอาการของโรคยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด สันนิษฐานว่ามีความสัมพันธ์กับการเปลี่ยนแปลงในการทำงานของสมอง ทั้งในส่วนเปลือกสมอง (cortex) และก้านสมอง (brain stem) ร่วมกับการเปลี่ยนแปลงของสารเคมีในสมอง ได้แก่ ซีโรโทนิน (serotonin พบว่ามีปริมาณลดลงขณะที่มีอาการกำเริบ) โดพามีน (dopamine) และสารเคมีกลุ่มอื่น ๆ ส่งผลให้เกิดการอักเสบของเส้นใยประสาทสมองเส้นที่ 5 (trigeminal nerve fiber ที่เลี้ยงบริเวณใบหน้าและศีรษะ) รวมทั้งการอักเสบร่วมกับการหดและขยายตัวของหลอดเลือดแดงทั้งในและนอกกะโหลกศีรษะ ทำให้เปลือกสมอง (cortex) มีเลือดไปเลี้ยงน้อยลง กระตุ้นให้เกิดอาการปวดศีรษะและอาการร่วมต่าง ๆ ขึ้นมา
สาเหตุกระตุ้น
ผู้ป่วยมักบอกได้ว่า มีสาเหตุต่าง ๆ ที่กระตุ้นให้เกิดอาการปวดศีรษะ ซึ่งแต่ละคนอาจมีสาเหตุที่แตกต่างกันไป แต่มักจะมีได้หลาย ๆ อย่าง ได้แก่
1. สิ่งกระตุ้นทางตา อาทิ
- มีแสงสว่างจ้าเข้าตา เช่น ออกกลางแดดจ้า ๆ แสงจ้า แสงไฟกะพริบ แสงสีระยิบระยับในโรงมหรสพหรือสถานเริงรมย์ เป็นต้น
- การใช้สายตาเพ่งดูอะไรนาน ๆ เช่น ดูภาพยนตร์ หนังสือ จอคอมพิวเตอร์ หรือกล้องจุลทรรศน์ เย็บปักถักร้อย เป็นต้น
- การอยู่ในที่ที่มีเสียงดังจอแจ เช่น ตลาดนัด หรือเสียงอึกทึก (เช่น เสียงกลอง เสียงระฆัง)
3. สิ่งกระตุ้นทางจมูก อาทิ
- การสูดดมกลิ่นฉุน ๆ เช่น กลิ่นน้ำมันรถ กลิ่นสีหรือทินเนอร์ กลิ่นสารเคมี หรือยาฆ่าแมลง ควันบุหรี่ กลิ่นน้ำหอมหรือดอกไม้ เป็นต้น
4. สิ่งกระตุ้นทางลิ้น (อาหารและยา) อาทิ
- การดื่มกาแฟมาก ๆ ก็อาจกระตุ้นให้ปวดได้ (แต่บางคนดื่มกาแฟแล้วอาการทุเลา หรือขาดกาแฟกลับทำให้ปวดไมเกรน)
- เหล้า เบียร์ เหล้าองุ่นแดง (red wine) ถั่วต่าง ๆ กล้วย นมเปรี้ยว เนยแข็ง ช็อกโกแลต ตับไก่ ไส้กรอก อาหารทะเล อาหารทอดน้ำมัน อาหารหมักดองหรือรมควัน ผงชูรส น้ำตาลเทียม (aspartame) สารกันบูด ผลไม้ที่มีรสเปรี้ยว (เช่น ส้ม มะนาว) หอม กระเทียม ล้วนกระตุ้นทำให้ปวดได้
- ยานอนหลับ ยาขยายหลอดเลือด (เช่น ไนโตรกลีเซอรีน) ยาลดความดัน (เช่น ไฮดราลาซีน รีเซอร์พีน) ยาขับปัสสาวะ
5. สิ่งกระตุ้นทางกาย (กายภาพ) อาทิ
- การอยู่ในที่ร้อนหรือเย็นเกินไป เช่น อากาศร้อนหรือหนาวจัด ห้องที่อบอ้าว ห้องปรับอากาศเย็นจัด อากาศเปลี่ยนแปลง เป็นต้น
- การอดนอน (นอนไม่พอ) หรือนอนมากเกินไป การนอนตื่นสาย (เช่น ในวันหยุดสุดสัปดาห์)
- การอดข้าว กินข้าวผิดเวลา หรือกินอิ่มจัด เชื่อว่าเกี่ยวกับภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ (hypoglycemia) ซึ่งกระตุ้นให้ปวดศีรษะได้ บางครั้งพบว่าผู้ป่วยไมเกรนเมื่อเป็นโรคเบาหวาน (มีน้ำตาลในเลือดสูง) อาการปวดจะหายไป
- การนั่งรถ นั่งเรือ หรือนั่งเครื่องบิน
- การเปลี่ยนแปลงของระดับความสูงหรือความดันบรรยากาศ
- อาการเจ็บปวดตามส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย
- การเป็นไข้ เช่น ตัวร้อนจากไข้หวัด ไข้หวัดใหญ่
- การออกกำลังกายจนเหนื่อยเกินไป รวมทั้งการร่วมเพศ
- ร่างกายเหนื่อยล้า
- การถูกกระแทกแรง ๆ ที่ศีรษะ (เช่น การใช้ศีรษะโหม่งฟุตบอล) ก็อาจทำให้ปวดศีรษะทันที
- อิทธิพลของฮอร์โมนเพศ สำหรับผู้ป่วยหญิงมีผลต่อการเกิดอาการไมเกรนอย่างมาก เช่น บางรายมีอาการปวดเฉพาะเวลาใกล้จะมีหรือขณะมีประจำเดือน บางรายในช่วง 3 เดือนแรกของการตั้งครรภ์ก็อาจทำให้อาการกำเริบมากขึ้น เมื่อเลยระยะ 3 เดือนไปแล้ว อาการมักจะหายไปจนกระทั่งหลังคลอด (ในระยะ 6 เดือนหลังของการตั้งครรภ์มักมีฮอร์โมนโพรเจสเทอโรนสูง) บางรายกินยาเม็ดคุมกำเนิด (มีฮอร์โมนเอสโทรเจน) ทำให้ปวดบ่อยขึ้น พอหยุดกินยาก็ดีขึ้น หรือฉีดยาคุมกำเนิดอาการมักจะทุเลา
6. สิ่งกระตุ้นทางใจ (อารมณ์) อาทิ
- ความเครียดทางอารมณ์ คิดมาก อารมณ์ขุ่นมัว ตื่นเต้น ตกใจ
.png "สาเหตุกระตุ้นให้เกิดอาการไมเกรน")
อาการ
มักมีอาการกำเริบเป็นครั้งคราว ส่วนใหญ่จะมีอาการปวดแบบตุบ ๆ (เข้ากับจังหวะการเต้นของหัวใจ) ที่บริเวณขมับข้างใดข้างหนึ่ง อาจปวดสลับข้างในแต่ละครั้ง ส่วนน้อยจะปวดพร้อมกันทั้ง 2 ข้าง บางรายอาจมีอาการปวดที่รอบ ๆ กระบอกตาร่วมด้วย แต่ละครั้งมักจะปวดนาน 4-72 ชั่วโมง และจะปวดมากขึ้นเมื่อมีการเคลื่อนไหวของร่างกาย หรือสัมผัสถูกแสง เสียง หรือกลิ่น มักปวดรุนแรงปานกลางถึงมากจนเป็นอุปสรรคต่อการทำกิจวัตรประจำวัน ผู้ป่วยมักมีอาการคลื่นไส้ร่วมด้วย และบางรายอาจมีอาการอาเจียนร่วมด้วย (หลังอาเจียนอาการปวดจะค่อย ๆ ทุเลาไปเอง) ผู้ป่วยมักมีอาการกลัว (ไม่ชอบ) แสงหรือเสียงร่วมด้วย ชอบอยู่ในห้องที่มืดและเงียบ นอกจากนี้ยังอาจมีอาการอื่น ๆ ร่วมด้วย เช่น ตาพร่ามัว คัดจมูก ท้องเดิน ปัสสาวะออกมาก ซีด เหงื่อออก บวมที่หนังศีรษะหรือใบหน้า เจ็บหนังศีรษะ มีเส้นพองที่ขมับ ขาดสมาธิ อารมณ์แปรปรวน รู้สึกศีรษะโหวง ๆ รู้สึกจะเป็นลม แขนขาเย็น เป็นต้น
บางรายอาจมีอาการเวียนศีรษะ หรือบ้านหมุน โดยอาจมีหรือไม่มีอาการปวดศีรษะร่วมด้วยก็ได้*
บางรายก่อนมีอาการปวดศีรษะ อาจมีสัญญาณบอกเหตุ (aura)** ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นอาการผิดปกติเกี่ยวกับสายตา เช่น เห็นแสงวอบแวบหรือระยิบระยับ เห็นเป็นเส้นหยัก ภาพเบี้ยว ภาพเล็กหรือใหญ่เกินจริง หรือเห็นดวงมืดในลานสายตา ซึ่งจะค่อย ๆ เป็นมากขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงเวลา 5-20 นาที และมักจะเป็นอยู่นานไม่เกิน 60 นาที
ส่วนน้อยอาจมีสัญญาณบอกเหตุในลักษณะอื่น ๆ เช่น มีความรู้สึกสัมผัสเพี้ยน (รู้สึกเสียวแปลบ ๆ เหมือนถูกเข็ม หรือเหมือนมีตัวอะไรไต่) ที่มือและแขน รอบปากและจมูกข้างใดข้างหนึ่ง ชาที่ใบหน้าและแขนขา มีความรู้สึกไวต่อการสัมผัส พูดไม่ได้หรือพูดลำบาก บ้านหมุน มีเสียงหลอนหรือกลิ่นหลอน เห็นภาพซ้อน แขนขาอ่อนแรง*** อาการเหล่านี้มักเป็นเพียงชั่วขณะแล้วทุเลาไปได้เอง
อาการปวดศีรษะ มักเกิดขึ้นภายใน 60 นาที (บางครั้งหลายชั่วโมง) หลังสัญญาณบอกเหตุทุเลาลงแล้ว
บางรายสัญญาณบอกเหตุอาจเป็นต่อเนื่อง แม้ภายหลังมีอาการปวดศีรษะเกิดขึ้นแล้ว
บางรายอาจมีสัญญาณบอกเหตุโดยไม่มีอาการปวดตุบ ๆ แบบไมเกรนตามมา หรือมีอาการปวดศีรษะในลักษณะแตกต่างจากไมเกรน (เช่น ปวดมึน ปวดตื้อ) ตามมาก็ได้
นอกจากนี้ผู้ป่วยบางรายอาจมีอาการผิดปกติล่วงหน้าหรือตามหลังระยะปวดไมเกรน
อาการผิดปกติล่วงหน้า (prodome) อาจเกิดก่อนปวดศีรษะเป็นชั่วโมง ๆ หรือเป็นวัน ๆ เช่น อารมณ์แปรปรวน (หงุดหงิด ซึมเศร้า หรือครึ้มใจ) อ่อนเพลีย หาวบ่อย ง่วงนอนมาก รู้สึกอยากอาหารบางชนิด (เช่น ช็อกโกแลต ของหวาน) กล้ามเนื้อตึง (โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คอ) ท้องผูกหรือท้องเดิน ปัสสาวะออกมาก
ส่วนอาการผิดปกติที่อาจพบภายหลังหายปวดศีรษะแล้ว (postdome) เช่น อ่อนเพลีย หงุดหงิด เฉยเมย ขาดสมาธิ เจ็บหนังศีรษะ อารมณ์แปรปรวน รู้สึกศีรษะโหวง ๆ กลัวแสง เบื่ออาหาร เป็นต้น
ในเด็กมักมีอาการคล้ายดังกล่าวข้างต้น แต่มักจะปวดขมับพร้อมกัน 2 ข้าง และปวดนานน้อยกว่าผู้ใหญ่ (นานประมาณ 1-48 ชั่วโมง) ไม่ค่อยมีสัญญาณบอกเหตุทางตา (อาการผิดปกติทางสายตา) แต่มักมีอาการผิดปกติล่วงหน้า เช่น หาวบ่อย ง่วงนานมากหรือเฉยเมย มีความรู้สึกอยากอาหารบางชนิด (เช่น ช็อกโกแลต ของหวาน นมเปรี้ยว กล้วย)
เด็กบางคนอาจมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน ปวดท้อง กลัวแสง กลัวเสียง โดยไม่มีอาการปวดศีรษะก็ได้ (เมื่อโตขึ้นก็จะมีอาการปวดศีรษะไมเกรน)
*ผู้ป่วยบางรายอาจมีอาการเวียนศีรษะ หรือบ้านหมุนเป็นสำคัญ ซึ่งมักเป็นอยู่นานเป็น 5 นาทีจนถึง 72 ชั่วโมง โดยอาจมีอาการก่อนหรือหลัง หรือเป็นพร้อมกันกับอาการปวดศีรษะ หรืออาจไม่มีอาการปวดศีรษะเลยก็ได้ อาจมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน มีความรู้สึกโคลงเคลง เสียการทรงตัว สับสน หูตึงหรือได้ยินไม่ชัด หูอื้อหรือมีเสียงในหู หรือกลัวแสง กลัวเสียง (แสงเสียงจะกระตุ้นให้อาการกำเริบหนัก) ร่วมด้วย มักเกิดขึ้นเมื่อหันศีรษะเร็ว นั่งยานพาหนะหรือเครื่องเล่น อยู่ในฝูงชนแออัด สับสน อลหม่าน หรือดูสิ่งที่เคลื่อนไหว (เช่น รถแล่น คนเดิน) หรือภาพเคลื่อนไหว (ภาพยนตร์ โทรทัศน์) และอาจมีสาเหตุกระตุ้นอื่น ๆ แบบที่กระตุ้นให้มีอาการปวดศีรษะในผู้ป่วยไมเกรน ผู้ป่วยมักมีประวัติโรคไมเกรนในครอบครัว มีประวัติปวดศีรษะจากโรคไมเกรน หรือมีอาการเมารถเมาเรือบ่อย ๆ มาก่อน ไมเกรนชนิดนี้ เรียกว่า "Vestibular migraine" "Migraine- associated vertigo" "Migrainous vertigo" หรือ "Migraine-related vestibulopathy" สันนิษฐานว่า อาจเกิดจากความผิดปกติเกี่ยวกับหูชั้นใน (ซึ่งทำหน้าที่ด้านการได้ยินและการทรงตัว) พบในผู้หญิงมากกว่าผู้ชายประมาณ 5 เท่า มักพบในคนอายุราว ๆ 40 ปี แต่ก็อาจพบในคนอายุน้อยก็ได้
การรักษา ให้ยาบรรเทาตามอาการ อาทิ ยาแก้ปวด (เช่น พาราเซตามอล) ยาแก้เวียนศีรษะ คลื่นไส้อาเจียน (เช่น ไดเมนไฮดริเนต, ไดเฟนไฮดรามีน) ในรายที่เป็นบ่อยหรือกระทบต่อการดำเนินชีวิต แพทย์ก็จะให้ยาป้องกันแบบที่ใช้กับโรคไมเกรน
**ผู้ป่วยไมเกรนส่วนใหญ่ มักจะไม่มีสัญญาณบอกเหตุนำมาก่อน เรียกว่า ไมเกรนชนิดไม่มีสัญญาณบอกเหตุ (migraine without aura) เดิมเรียกว่า ไมเกรนชนิดสามัญ (common migraine) มีเพียงร้อยละ 20-30 ของผู้ป่วยไมเกรนที่จะมีสัญญาณบอกเหตุนำมาก่อน เรียกว่า ไมเกรนชนิดมีสัญญาณบอกเหตุ (migraine with aura) เดิมเรียกว่า ไมเกรนชนิดตรงต้นแบบ (classical migraine) ผู้ป่วยที่เคยมีสัญญาณบอกเหตุต่อไปอาจมีอาการปวดไมเกรนโดยไม่มีสัญญาณบอกเหตุก็ได้
***อาการแขนขาอ่อนแรงจะเป็นเพียงชั่วคราว และฟื้นหายเป็นปกติได้เอง เกิดจากสมองส่วนที่ควบคุมการเคลื่อนไหวขาดเลือดไปเลี้ยงชั่วขณะ ซึ่งพบในผู้ที่เป็นไมเกรนชนิดที่พบได้น้อย ได้แก่
- ไมเกรนชนิดแขนขาอ่อนแรงครึ่งซีก (hemiplegic migraine) พบในเด็กและคนอายุต่ำกว่า 20 ปี มักมีประวัติโรคไมเกรนชนิดนี้ในครอบครัว เมื่อมีอาการกำเริบ จะมีอาการแขนและขาซีกหนึ่งอ่อนแรง อาจสลับข้างในการกำเริบแต่ละครั้ง อาการอาจเป็นอยู่นานประมาณ 5-60 นาที บางรายอาจนานถึง 24 ชั่วโมง และอาจมีอาการชา ตาพร่า เดินเซ ชัก หรือหมดสติร่วมด้วย
- ไมเกรนชนิดก้านสมองขาดเลือด (basilar migraine) พบบ่อยในหญิงวัยรุ่น เกิดจากก้านสมอง (brain stem) ขาดเลือดไปเลี้ยงชั่วขณะ ผู้ป่วยจะมีอาการปวดไมเกรน ร่วมกับอาการบ้านหมุน พูดลำบาก เห็นภาพซ้อน สับสน เป็นลม หมดสติ แขนขาอ่อนแรงทั้ง 4 ข้าง ซึ่งจะเป็นนานประมาณ 20-30 นาที บางรายอาจนานหลายวัน
- ไมเกรนชนิดแขนขาอ่อนแรงครึ่งซีก (hemiplegic migraine) พบในเด็กและคนอายุต่ำกว่า 20 ปี มักมีประวัติโรคไมเกรนชนิดนี้ในครอบครัว เมื่อมีอาการกำเริบ จะมีอาการแขนและขาซีกหนึ่งอ่อนแรง อาจสลับข้างในการกำเริบแต่ละครั้ง อาการอาจเป็นอยู่นานประมาณ 5-60 นาที บางรายอาจนานถึง 24 ชั่วโมง และอาจมีอาการชา ตาพร่า เดินเซ ชัก หรือหมดสติร่วมด้วย
- ไมเกรนชนิดก้านสมองขาดเลือด (basilar migraine) พบบ่อยในหญิงวัยรุ่น เกิดจากก้านสมอง (brain stem) ขาดเลือดไปเลี้ยงชั่วขณะ ผู้ป่วยจะมีอาการปวดไมเกรน ร่วมกับอาการบ้านหมุน พูดลำบาก เห็นภาพซ้อน สับสน เป็นลม หมดสติ แขนขาอ่อนแรงทั้ง 4 ข้าง ซึ่งจะเป็นนานประมาณ 20-30 นาที บางรายอาจนานหลายวัน
ภาวะแทรกซ้อน
ส่วนใหญ่จะเป็น ๆ หาย ๆ เป็นช่วง ๆ โดยไม่มีภาวะแทรกซ้อนร้ายแรง นอกจากอาจทำให้มีความวิตกกังวลหรือซึมเศร้า
บางรายอาจมีอาการปวดไมเกรนต่อเนื่อง (status migrainosus) คือปวดติดต่อกันนานเกิน 72 ชั่วโมง หรืออาจเป็นไมเกรนเรื้อรัง (chronic migraine) คือปวดมากกว่า 15 วัน/เดือน
โรคไมเกรนเรื้อรัง มักจะสัมพันธ์กับโรควิตกกังวล โรคแพนิก โรคอารมณ์แปรปรวนหรือซึมเศร้า มีภาวะเครียด หรือมีการใช้ยาแก้ปวดไมเกรนมากเกินไป (มากกว่า 2-3 ครั้ง/สัปดาห์)
มีน้อยรายมากที่อาจเสี่ยงต่อการเป็นโรคหลอดเลือดสมองจากภาวะขาดเลือดแทรกซ้อน ซึ่งมักพบในผู้หญิงที่เป็นไมเกรนชนิดมีสัญญาณบอกเหตุ (aura) ที่มีประวัติสูบบุหรี่ และ/หรือกินยาเม็ดคุมกำเนิด
นอกจากนี้ ผู้ป่วยไมเกรนยังอาจมีภาวะอื่น ๆ ร่วมด้วยมากกว่าผู้ที่ไม่ได้เป็นไมเกรน เช่น โรคลมชัก ภาวะไขมันในเลือดผิดปกติจากกรรมพันธุ์ โรควิตกกังวล โรคซึมเศร้า โรคลำไส้แปรปรวน ความดันโลหิตสูง โรคสั่นไม่ทราบสาเหตุ (hereditary essential tremor) เป็นต้น
การวินิจฉัย
แพทย์จะวินิจฉัยจากอาการเป็นหลัก
ส่วนการตรวจร่างกาย มักตรวจไม่พบสิ่งผิดปกติชัดเจน
ขณะที่มีอาการปวด อาจคลำได้หลอดเลือดที่บริเวณขมับโป่งพองและเต้นตุบ ๆ หรือพบอาการเจ็บเสียวที่หนังศีรษะเวลาสัมผัสถูก
น้อยรายมากที่อาจพบอาการแสดงของสัญญาณบอกเหตุ เช่น พูดไม่ได้ แขนขาอ่อนแรง หมดสติ
เกณฑ์การวินิจฉัยโรคไมเกรนชนิดไม่มีสัญญาณบอกเหตุ
มีอาการปวดศีรษะกำเริบอย่างน้อย 5 ครั้ง ซึ่งมีลักษณะอาการดังนี้
1. ปวดศีรษะแต่ละครั้งนาน 4-72 ชั่วโมง
2. มีอาการต่อไปนี้อย่างน้อย 2 อย่าง
- ปวดข้างเดียว
- ปวดแบบตุบ ๆ
- ปวดรุนแรงปานกลางถึงมาก (เป็นอุปสรรคต่อการทำกิจวัตรประจำวัน)
- ปวดมากขึ้นเมื่อเดินขึ้นบันไดหรือเคลื่อนไหวร่างกาย
3. มีอาการต่อไปนี้อย่างน้อย 1 อย่าง
- คลื่นไส้ อาเจียน หรือทั้ง 2 อย่าง
- กลัวแสง กลัวเสียง หรือทั้ง 2 อย่าง
เกณฑ์การวินิจฉัยโรคไมเกรนชนิดมีสัญญาณบอกเหตุ
มีอาการกำเริบอย่างน้อย 2 ครั้ง ซึ่งมีลักษณะอาการดังนี้
1. มีสัญญาณบอกเหตุอย่างน้อย 1 อาการ (โดยไม่มีอาการกล้ามเนื้ออ่อนแรงหรืออัมพาต) ดังต่อไปนี้
- อาการผิดปกติทางสายตา เช่น เห็นแสงวอบแวบ เห็นเป็นเส้นหยัก ภาพเบี้ยว ภาพเล็กหรือใหญ่เกินจริง เห็นดวงมืดในลานสายตา
- ความรู้สึกสัมผัสผิดปกติ เช่น รู้สึกเสียวแปลบเหมือนถูกเข็มตำ หรือมีตัวอะไรไต่ ชาที่ใบหน้าหรือแขนขา
- มีอาการพูดไม่ได้หรือพูดลำบาก
2. มีอาการบอกเหตุมีลักษณะอย่างน้อย 2 ข้อต่อไปนี้
ก. มีอาการผิดปกติทางสายตาข้างเดียว และ/หรือความรู้สึกสัมผัสผิดปกติข้างเดียว
ข. มีสัญญาณบอกเหตุอย่างน้อย 1 อาการที่ค่อย ๆ เกิดมากขึ้นในช่วงเวลามากกว่า 5 นาที และ/หรือมีสัญญาณบอกเหตุต่าง ๆ ทยอยเกิดตามกันมาในช่วงเวลามากกว่า 5 นาที
ค. สัญญาณบอกเหตุแต่ละอย่างเป็นอยู่นาน 5-60 นาที
การรักษาโดยแพทย์
แพทย์จะให้การดูแลรักษา ดังนี้
1. ขณะที่มีอาการกำเริบ ให้ยาบรรเทาปวด ได้แก่ ยาแก้ปวด-พาราเซตามอล หรือยาต้านอักเสบที่ไม่ใช่สตีรอยด์ ในรายที่กินยาแล้วไม่ทุเลาหรือปวดมาก อาจให้ยารักษาไมเกรนชนิดอื่นแทน เช่น ยากลุ่มเออร์โกทามีน (นิยมผสมกับกาเฟอีน)
ถ้ามีอาการเวียนศีรษะ บ้านหมุน คลื่นไส้หรืออาเจียน หรืออาการคล้ายเมารถเมาเรือ ให้ยาแก้เมารถเมาเรือหรือแก้อาเจียน เช่น ไดเมนไฮดริเนต, ไดเฟนไฮดรามีน
ข้อสำคัญ การให้ยาบรรเทาอาการ ต้องรีบกระทำทันทีเมื่อเริ่มรู้สึกมีอาการจึงจะได้ผลดี และควรแนะนำให้ผู้ป่วยนั่งหรือนอนพักในห้องมืดและเงียบ ๆ
2. ถ้าปวดรุนแรง ปวดติดต่อกันนานเกิน 72 ชั่วโมง แขนขาอ่อนแรงหรือหมดสติ ตามืดมัวหรือเห็นภาพซ้อน หรือสงสัยเกิดจากสาเหตุร้ายแรงอื่น ๆ (เช่น ต้อหินเฉียบพลัน หลอดเลือดแดงขมับอักเสบ โรคหลอดเลือดสมองแตก ศีรษะได้รับบาดเจ็บ/เลือดออกในสมอง เยื่อหุ้มสมองอักเสบ เป็นต้น) แพทย์อาจจำเป็นต้องทำการตรวจพิเศษเพิ่มเติม เช่น ตรวจเลือด เจาะหลัง ถ่ายภาพสมองด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า (MRI) หรือเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ เป็นต้น
ถ้าตรวจพบว่าเป็นไมเกรน ก็จะให้ยารักษาไมเกรนสำหรับชนิดปวดรุนแรง ได้แก่ ซูมาทริปแทน (sumatriptan)* กินขนาด 50-100 มก. ครั้งเดียว ส่วนใหญ่อาการปวดมักจะทุเลาภายใน 4 ชั่วโมงหลังให้ยา ในกรณีที่มีอาการปวดไมเกรนนานเกิน 72 ชั่วโมง (ซึ่งพบได้น้อย) แพทย์อาจต้องให้ยานี้ซ้ำหลายครั้ง (แต่ไม่ควรเกิน 300 มก./24 ชั่วโมง) ร่วมกับยาต้านอักเสบที่ไม่ใช่สตีรอยด์
ในกรณีที่มีอาการแขนขาอ่อนแรงหรือหมดสติ (เป็นอาการแสดงของไมเกรนชนิดรุนแรง ซึ่งพบได้น้อยมาก) แพทย์อาจรับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล และให้การรักษาแบบประคับประคอง อาการจะเป็นอยู่ชั่วคราว และหายได้เอง
3. ในรายที่มีอาการมากกว่าเดือนละ 3 ครั้ง แพทย์อาจให้ยาป้องกัน (ดูที่หัวข้อ "การป้องกัน" ด้านล่าง) ถ้าใช้ยาไม่ได้ผล หรือมีอาการปวดแทบทุกวัน (มากกว่า 15 วัน/เดือน) ซึ่งถือว่าเป็นไมเกรนเรื้อรัง แพทย์จะตรวจหาสาเหตุและแก้ไขตามสาเหตุที่พบ (เช่น ภาวะซึมเศร้า, การใช้ยาแก้ปวดพร่ำเพรื่อมากไป เป็นต้น)
* มีฤทธิ์กระตุ้นสารซีโรโทนิน (serotonin agonist) และอาจมีผลข้างเคียง เช่น เวียนศีรษะ คลื่นไส้ อาเจียน ออกร้อนวูบวาบตามตัว บางรายอาจมีอาการกลืนลำบาก ลมพิษ ผื่นคัน เจ็บหรือแน่นหน้าอกได้ ควรหลีกเลี่ยงการใช้ยานี้ในผู้ป่วยที่มีโรคหลอดเลือดหัวใจหรือสมองตีบ หรือหลอดเลือดส่วนปลายตีบ หรือความดันโลหิตที่ยังควบคุมไม่ได้ และไม่ควรใช้ร่วมกับยากลุ่มเออร์โกตามีน (ควรเว้นช่วงห่างอย่างน้อย 24 ชั่วโมง) เนื่องจากมีฤทธิ์ทำให้หลอดเลือดแดงหดเกร็ง (vasospasm)
การดูแลตนเอง
ถ้ามั่นใจ หรือได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นไมเกรน ควรดูแลตนเอง ดังนี้
- กินยาแก้ปวด-พาราเซตามอล* หรือยาที่แพทย์แนะนำ ทันทีที่มีอาการ
- หยุดงานหรือกิจกรรมที่ทำ หยุดการเคลื่อนไหวไปมา หาทางนอนหรือนั่งแบบผ่อนคลายอารมณ์ (อาจตามลมหายใจเข้าออก) ในห้องที่เงียบ มีแสงสลัว และอากาศถ่ายเทสะดวก จนกว่าอาการปวดจะทุเลา
- สังเกตว่ามีสาเหตุกระตุ้นอะไร แล้วหาทางหลีกเลี่ยงเสีย
- ถ้าแพทย์ให้ยากลุ่มเออร์โกทามีน (นิยมผสมกับกาเฟอีน) ควรกินตามขนาดที่แพทย์แนะนำ เมื่อทุเลาอย่ากินต่อ และขณะที่กินยานี้ควรหลีกเลี่ยงการซื้อยาชนิดอื่นมากินร่วมด้วย (ยกเว้นยาที่แพทย์ให้) เพราะอาจทำให้หลอดเลือดตีบตันเป็นอันตรายได้
- ปวดรุนแรง ปวดจนนอนไม่หลับ เวียนศีรษะมาก หรืออาเจียนมาก
- มีอาการปวดตารุนแรง
- ตรวจพบความดันโลหิตสูง
- ปวดนานเกิน 72 ชั่วโมง
- คลำได้เส้นปูดที่ขมับ (ข้างที่ปวด) เป็นลำแข็ง กดเจ็บ
- ตามืดมัวหรือเห็นภาพซ้อนต่อเนื่องนานเป็นชั่วโมง ๆ หรือเป็นวัน ๆ
- แขนขาชาหรืออ่อนแรง เดินเซ หรือชักกระตุก
- เป็นการปวดครั้งแรกในคนอายุมากกว่า 40 ปี
- เป็นๆ หาย ๆ บ่อย หรือมีอาการกำเริบแรงหรือถี่ขึ้นกว่าเดิม
- มีประวัติการแพ้ยา สตรีที่กำลังตั้งครรภ์หรือให้นมบุตร หรือมีโรคตับ โรคไต หรือประจำตัวอื่น ๆ ที่มีการใช้ยา หรือแพทย์นัดติดตามการรักษาอยู่เป็นประจำ
- หลังกินยา มีลมพิษ ผื่นคัน ตุ่มพุพอง ตาบวม ปากบวม คลื่นไส้ อาเจียน หรือมีอาการผิดปกติอื่น ๆ
- มีความวิตกกังวล หรือไม่มั่นใจที่จะดูแลตนเอง
*เพื่อความปลอดภัย ควรขอคำแนะนำวิธีและขนาดยาที่ใช้ ผลข้างเคียงของยา และข้อควรระวังในการใช้ยา จากแพทย์หรือเภสัชกรก่อนใช้ยาเสมอ โดยเฉพาะการใช้ยาในเด็ก สตรีที่ตั้งครรภ์หรือให้นมบุตร ผู้สูงอายุ และผู้มีโรคประจำตัวหรือมีการใช้ยาบางชนิดที่แพทย์สั่งใช้อยู่เป็นประจำ
การป้องกัน
1. สำหรับผู้ที่ปวดไมเกรนบ่อย ๆ ให้พยายามค้นหาสิ่งที่กระตุ้นให้ปวด แล้วหลีกเลี่ยงเสีย เช่น
- ถ้ากินยาเม็ดคุมกำเนิดทำให้ปวดบ่อย ก็เลิกยานี้เสีย และหันไปใช้ยาคุมชนิดฉีดแทน (ยานี้มีฮอร์โมนโพรเจสเทอโรน มีส่วนช่วยป้องกันไมเกรน)
- ถ้ากินผงชูรส หรือดื่มแอลกอฮอล์แล้วปวด ก็ควรงดเสีย
- ถ้าเข้าไปในที่ที่มีเสียงอึกทึกจอแจ (เช่น ตลาดนัด) แล้วปวดก็ต้องงดไป เป็นต้น
2. ถ้าไม่ทราบว่าอะไรเป็นสาเหตุกระตุ้น หรือทราบแต่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และยังปวดอยู่บ่อย ๆ (มากกว่า 3 ครั้ง/เดือน) จนเสียการเสียงาน แพทย์จะให้ยากินป้องกันไม่ให้ปวด ซึ่งมีอยู่หลายขนาน โดยให้เลือกใช้ขนานใดขนานหนึ่ง (เช่น อะมิทริปไทลีน, ไพโซติเฟน, ไซโพรเฮปตาดีน, โพรพราโนลอล, อะทีโนลอล, ไนเฟดิพีน, โทพิราเมต (topiramate) เป็นต้น) และให้กินเป็นประจำทุกวัน ควรให้ติดต่อกันนาน 4-6 เดือน จึงค่อยหยุดยา เมื่อกลับมามีอาการกำเริบบ่อย ๆ อีก ก็ให้กินยาป้องกันซ้ำอีก
ข้อแนะนำ
1. อาการปวดศีรษะแบบตุบ ๆ นอกจากจะมีสาเหตุจากไมเกรนแล้ว ยังอาจเป็นอาการแสดงของโรคความดันโลหิตสูงได้ ดังนั้นในการวินิจฉัยว่าเป็นไมเกรนควรตรวจวัดความดันให้แน่ใจก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีอายุมากกว่า 30 ปี
2. โรคนี้มักมีอาการเป็น ๆ หาย ๆ เรื้อรังมาตั้งแต่วัยเด็กหรือวัยหนุ่มสาว ไปจนหลังอายุ 50-60 ปีหรือตลอดชีวิต อาจมีอาการกำเริบถี่ห่างในแต่ละช่วงเวลาและแต่ละคนแตกต่างกันไป โรคนี้ไม่ใช่โรคร้ายแรง และไม่มีภาวะแทรกซ้อนร้ายแรง
3. ควรแนะนำให้ผู้ป่วยสังเกตว่ามีสาเหตุอะไรที่กระตุ้นให้ปวดศีรษะบ้าง ถ้าทราบและสามารถหลีกเลี่ยงได้ก็จะช่วยให้ปวดห่างขึ้น
4. เมื่อมีอาการกำเริบ ผู้ป่วยควรดูแลตัวเองตั้งแต่เริ่มมีอาการ เช่น เริ่มมีอาการผิดปกติล่วงหน้า หรือมีสัญญาณบอกเหตุ ก็ควรจะรีบกินยาบรรเทาปวดทันที (ผู้ป่วยควรพกยาแก้ปวดไว้ประจำตัว) แล้วนั่งหรือนอนพักในห้องที่มืดและเงียบ ๆ อากาศถ่ายเทสะดวก ไม่อบอ้าว จะช่วยให้บรรเทาอาการปวดได้เร็ว หากปล่อยให้ปวดอยู่นานแล้วค่อยกินยา อาจไม่ค่อยได้ผล
5. ในการดูแลตนเองเบื้องต้น ควรกินยาพาราเซตามอลบรรเทาปวดเป็นหลัก ไม่ควรซื้อยาที่ใช้รักษาไมเกรนชนิดอื่น (ซึ่งแพทย์อาจเคยสั่งให้ใช้มาก่อน) มากินเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยากลุ่มเออร์โกตามีน ที่มีฤทธิ์ทำให้หลอดเลือดแดงหดตัว หากกินเป็นประจำ หรือกินร่วมกับยาบางชนิด อาจทำให้หลอดเลือดตีบตัน เลือดเลี้ยงอวัยวะต่าง ๆ ไม่ได้ เกิดผลแทรกซ้อนร้ายแรงได้
6. ผู้ที่มีอาการปวดไมเกรนบ่อย ทั้ง ๆ ที่กินยารักษาไมเกรน โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาต้านอักเสบที่ไม่ใช่สตีรอยด์ หรือยากลุ่มเออร์โกตามีนอยู่บ่อย ๆ อาจเกิดจากการใช้ยามากเกิน ควรปรึกษาแพทย์เพื่อปรับเปลี่ยนการใช้ยาให้เหมาะสม
ทางที่ดีควรกินยาไมเกรนเป็นครั้งคราวเวลามีอาการกำเริบเท่านั้น เมื่อหายปวดควรหยุดกิน ไม่ควรกินต่อเนื่องเป็นประจำทุกวัน อาจเกิดผลข้างเคียงจากยาที่เป็นอันตรายร้ายแรงได้
7. การออกกำลังกายแต่พอเหมาะ (อย่าหักโหมจนเกินไป หลีกเลี่ยงบริเวณที่มีแสงจ้าและอากาศร้อน) การฝึกวิธีผ่อนคลายความเครียดหรือการทำสมาธิ และการรักษาด้วยการฝังเข็ม อาจช่วยให้โรคทุเลาหรือเว้นห่างขึ้นได้
8. ผู้ป่วยไมเกรนควรหลีกเลี่ยงการสูบบุหรี่ และการกินยาเม็ดคุมกำเนิด โดยเฉพาะผู้หญิงที่เป็นไมเกรนชนิดมีสัญญาณบอกเหตุ เพื่อลดความเสี่ยงต่อการเกิดโรคหลอดเลือดสมองแทรกซ้อน
9. อาการปวดศีรษะข้างเดียว อาจมีสาเหตุจากโรคอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าพบในผู้ที่มีอาการปวดศีรษะและปวดตารุนแรงข้างเดียว วันละหลายครั้ง ครั้งละ 15 นาทีถึง 3 ชั่วโมง ทุกวันหรือวันเว้นวัน นานเป็นสัปดาห์ ๆ เป็นเดือน ๆ หรือเป็นปี อาจเป็นโรคปวดศีรษะแบบคลัสเตอร์
ถ้าพบในคนอายุมากกว่า 50 ปี ที่มีอาการปวดรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และคลำหลอดเลือดแดงที่ขมับข้างที่ปวด มีลักษณะค่อนข้างแข็งและกดเจ็บอาจมีสาเหตุจากหลอดเลือดแดงขมับอักเสบ ควรไปพบแพทย์โดยเร็ว เพราะอาจทำให้ตาบอดได้ โรคนี้ถึงแม้จะพบได้น้อย แต่ก็ถือว่าเป็นโรคที่มีอันตรายร้ายแรงชนิดหนึ่งในคนอายุ 50 ปีขึ้นไป
นอกจากนี้ในรายที่ปวดรุนแรง (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรายที่ไม่เคยปวดไมเกรนมาก่อน หรือมีอาการแตกต่างจากอาการไมเกรนที่เคยเป็น) หรือกินยาไม่ได้ผล อาจต้องนึกถึงภาวะปริแตกของหลอดเลือดที่ผิดปกติในสมอง เช่น หลอดเลือดโป่งพอง (aneurysm), หลอดเลือดฝอยผิดปกติ (arteriovenous malformation)/AVM), ต้อหินเฉียบพลัน, โรคปวดประสาทใบหน้า (trigeminal neuralgia)
ดังนั้นหากสงสัยควรปรึกษาแพทย์ เพื่อการตรวจวินิจฉัยที่แน่นอน และให้การรักษาได้ทันท่วงทีในรายที่มีภาวะรุนแรง
